L’ai ritruvata a nustalgia Chì ti cuntaia a to minnanna ? Hè quidda di l’epica strana Chì s’hè firmata in i so ochja. È tù cù

L’ai ritruvata a nustalgia Chì ti cuntaia a to minnanna ? Hè quidda di l’epica strana Chì s’hè firmata in i so ochja. È tù cù
Issu testu hè statu scrittu da Pablo Neruda in umaghju à Simòn Bolivar, omu rispettatu in tutta l’America suttana è cunnisciutu in u mondu sanu
A cità di lumi hà brusgiatu i steddi Semu scamattati, ùn si pò più veda. U chjarori beddu d’un ciarbeddu puru S’hè fattu tumbà, lasciatu
Finu à l’Altura À Pasquale Marchetti À chì ghjova di scriva in lingua corsa? È tantu disprezzu, chì senza fracassu Ci hà fattu perde l’usu
Puema chì sprimi a biddezza è u locu di paci chì sò i casi di i nosci Minnanni. Pocu impremi s’eddu ci sò i peghji
Li belli ‘jorni U cor di li nostri affanni N’hà fattu una musica, Soffia fort’è tutti l’anni Issu sognu ‘n musaica. Falatu, appena struttu Binistà
Caos è Stelle Caos eternu, di tanti mei affanni u Criatori, Scintillani i to figlioli, in la to menta, in lu cori. È po’
Quandu ghjunta l’abrucata Si piatta lu soli caru, Fal’a manu dilicata È lu sintimu amaru. Chì pà la to malatia Ci sò sempri li mandili,
Sempre u pueta fighjuleghja u so spaziu, usservendu a natura, l’omani. Pruvendu di capisce ciò chì custituisce u mali, u binistà, gera a so piuma
L’esiliu, qualessu sia u so mutivu, custituisci pà ogni esiliatu una perdita tamanta di ciò ch’eddu hè, è di ciò ch’eddu teni caru. L’esiliatu, prigiuneru