Cum’è un antru ghjornuSi rinnova u celuSopr’à i paisaghjiÀ fiure andaccianeArrussiti da soliCh’appacianu i ruscelliDi e mente nustrale‘Ss’isulelle quanciane Cum’è un antru ghjornuUn zitellu discetaL’acqua

Cum’è un antru ghjornuSi rinnova u celuSopr’à i paisaghjiÀ fiure andaccianeArrussiti da soliCh’appacianu i ruscelliDi e mente nustrale‘Ss’isulelle quanciane Cum’è un antru ghjornuUn zitellu discetaL’acqua
Ci anu datu lu panePer u nostru cultelluÈ ligatu e manePer lascià li discorreQuantu n’hà sradicatuQuellu fiume chì correDi parolle assestateÀ imbruglià u ciarbellu ?
Rispundarè dumaneQuand’u celu saràRinatu da u bughjuFrancu di timichezzaQuandi à l’orizonteU sole spuntaràPer dì ch’è tù sè quìA più cara ricchezza Sfilaranu le stondeCum’è la
I primi passi di l’epopea muderna criata da Paulu Turchi Duriani è Fabianu Mariani sò diventati quattru anni dopu un appuntamentu natalescu aspittatu da i
Mancu un’ uchjata nucenteUna parolla ch’appaciaUna ghjurnata piacenteChì un sole dolce basgia Mancu più una carezzaChè sta sbuffulata spostaÀ u visu di a tristezzaCum’è s’era
Cum’è s’è fussi un rimituPrigiuneru frà i muriDi un amore tradituSchjavu di e to primure Cum’è s’è fussi rinchjusuFrà i to sintimi ritrosiIn a bufeghja
Studientu bastiacciu à a Sorbonna ch’inizia u so dutturatu in storia di u sinemà, Valécien Bonnot-Gallucci hà firmatu u so primu filmu-cortu. « L’achivii di
Ultima notti d’istati “Bisogna bruciare per arrivareConsumati all’ultimo fuoco” Pier Paolo Pasolini, Ritmo Romano, 1950 A strada era inciuttuta in l’uscurità. Solu lucicaia a linea
L’acu di l’ariloghju ribumbeti trà i muri bianchi. U sulaghju bassu, i muri bioti, l’aria cunfinatu e zeppu in u quali era difficiuli di movasi,
Ritornu in Austria A prumessa sacra fatta à milioni d’omi, chì sta guerra seria l’ultima è l’unica chì puderia ancu permette à i suldati dighjà