Viaghju

I.

U portu
Nibbiura matuttina
Ripusaia graziosa
À lu stresciu d’una minaica.

Una catamalza di stamazzola
Comu un miraghju
Illusioni ‘ll’alba
Friscura trimanti d’un raghju.

Hè ora di priparassi.
Fumu sta sigaretta
È ch’iddu ripusassi
U so manteddu di lapisi.

Un balconu.
Falaiani parolli in carrughju
È fin’à lu purtonu
Una luci lagata in u bughju.

Suspiru di una fiamma
Accesa, à l’ascosu d’un tuliponu
Neru. Suspiru, a mio brama
Ind’i crepuli d’una manu.

Paisaghja spalancati
Isuli, monta, cuntinenti
Sò migraturi cheti
Prighjuneri di l’affetti.

L’infernu faci amori
Ridu com’un mortu
Rafali taddendu l’arii
D’un paradisu chì mi portu.

Ma dormi, mortu
Quassù in ‘ssu paradisu santu,
Aggrunghjati in a notti stiddata
Ùn hà più bisognu di guida.

Fin’à a chjesgia curria
Un caminu lasticatu
Indù iddu murria
‘Ssu filu d’acqua sfiatatu.

Miseria trapanata
Bocca aparta
È ‘lli ochja sangunàiani
I malincunj infribbacciati ; funebri.

II.

Lasciu a scalera
Coddu a strada ‘lli spiranzi
Similu foscu, mira
Puzzicosa di l’Umanu odiosu.

Fiumara di vilenu
Coddu a strada, sempri più alta
À rompasi lu renu
Alluntanendusi ‘lla scalata
Di Paci.

Sabbia di rena
Ricoprini i circonda
Rilighjosi.
Suminati di pena
Natura morta.

Soli rossu
Insanguineghja lu cilestu,
Sprissioni intarrugativa
D’un iniziu scialupposu.

Pinneddu viulettu
Circa in l’astra smariti
Quandu mori a Luna
U stintu di verità.

Gabbia.
Mura senza cunfina
Si stendini
À l’orlu ‘lla mio pazzia.

Musa, ti chjamu
Quandu risona u viulinu
Murenti
Di filicità svanita.

Musa, veni, porta mi
Luntanu, ch’iddi franchissini
I mo scritti
I tetta innalbati, trapassu
In suspesu.

Imploru u to pardonu
Locu ch’ùn aghju sappiutu amà
Liaboscu siccatu, pedda stracciata
Lindiseghja a luci di vita,
Malessaru citatinu.

Ghjelsuminu neru, à l’appossu
D’una vasca rumana, di sangu.
Ivasioni.
Immensità ciruleana
Ti voddu.

III.

Socu ghjuntu.
Prima tappa, alturi
Libarati ‘lli casedda maladetti
Falarè in l’idifizia puri.

Piattatu in l’ombri d’un albitru
In u calori suchjosu d’un fruttu
D’istati.
Un surrisu di fiducia.

Alegru, petri bruni
Sepala d’acqua è di soli,
Sbuccia, granitu di paroli
Tarra russa ‘lli silenzj.

Senti ?
Ai principiatu u to caminu
Ai cuddatu, scupartu,
Ma senti ? Sì
Hè a voci ‘llu pueta.

Chì dici u pueta ?
U cuntadori grecu o latinu
U passiunatu d’Urienti,
L’innamuratu ‘llu Rinascimentu.

Iddu dici natura
Iddu dici muntagna è vadina viva
Trapanendu a morti, campusantu
‘ll’idei abbissati.

Iddu vedi,
Scrivi lu mondu,
Svela a verità
‘lli vaghjima lagnosi.

A so parola hè fruttu maturu
Accarezza i to labri sicchi
Firiti, una gocciula di sangu
Tacca u largu immaculatu.

T’accumpagna.
S’impiastra u to spiritu
‘lli versa asgiati
Chì traversani a foglia.

A to menti hè foglia
Soia.
Principiò tempu di muntagna.
Prima tappa.
Socu ghjuntu.

IV.

Nimu si ricurdarà di li so nomi
Nemmancu a petra nobili
Quandu u ribombu ci rispondi
Quandu si sfrasca la furesta.

À l’incruciatura di ‘ssi ponta
U cantu d’un disgraziatu
Rallegra l’arechji toi
D’una miludia munutona.

A vaddi prufonda
Si scatena.
Quandu pinetra sott’i sonna
U passu umbreticu,
Quiddu ‘llu timpurali.

Puisia hè rivilazioni
A scrittura dici
È ind’u silenziu d’una littura
Ciunfatu à l’istrimità d’una pagina
Nasci issu mondu di pulifunia.

Voci in pulifunia
Quiddi di a tarra ciòciara
Di sangu, di l’irissi
Tarra di quinci, è armunia
Longu ‘ll’arburi ‘lli ginirazioni.

Entrini in risunanza
Cù li mani stringhji calcosa
Sulaghju turchinu, prufundezza ocra,
Immensa virdura, sò arnesi di puisia.

Lascia li sprimasi
I freschi d’oru è di fracassu
In a cuntemplazioni d’un passu
Chì ti porta finu à u culmini.

Hè filu di rocca
Chì supraneghja
Vaddi
Furesti
Vudineddi

Hè filu di rocca
Chì apri
L’impussibuli
A trapughjata
Di sè.

Franca.
Ch’iddu s’aprissi à tè ‘ssu novu mondu
È lasciò a so paura
Pà dà curaghju
È nomu.

V.

Di quali ùn sè ?
U to corpu veni da u granu
A to pedda hè sciuma è ventu
A to menti soffiu ‘ll’acqua
I to capiddi sò arburi infiniti.

Bii issu nettaru, sarà corpu toiu
Cun iddu ritorni à a to essezza urighjinali
Dolci cantadori di cometi
Da lu to ochji svamparani foca
Fiori immurtali.

Ai francatu ‘ssa cresta
Passatu nantu à u caminu
‘llu versu, addussatu à un pinu
Un pastori, ti fighjulaia.

U PASTORI

“Ah ! Viditi, ‘ssi lacrimi ?
Tacca a tarra, è idda a ricodda
Ind’u so senu, com’è un fiddolu,
Pienti di dolu.

Seguiteti ‘ssa falata
D’un tappettu d’arbi hè fatta
‘llu so prufumu di rosa
Cù i ditta d’una prosa.

Semi in ‘ssu mondu
Duva tutti i cosi
Portani l’odori, morosi,
Scorii annunziadori
‘llu so distinu.

Faleti faleti !
A rosa udureghja rosa
Ma ùn vi pirditi micca
In i scialuppati chimerichi.

Piddeti incù vo
‘Ssu libru, ‘llu racontu
Di quiddu chì circhendu cù scherzu
Spirdu, ind’un bugioni s’hè persu.

Feti attenti à i trappuli
À la ghjenti à l’incruciatura d’un alburu
Incù prumissi d’avvena intucchevuli
Di pesci freschi, ‘llu pianu puru.

Truveti mari,
Andeti à scopra l’altrò
Ch’iddu sighi par vo
Bocca, nasu, graziosu versu
È panneddu bramosu di l’immurtalità.”

VI.

Spechju hè visu palisatu
À i cuntraforta d’una cità di nanzu
Accantu à un’arburu fattu
Di brasgia è di ghjornu.

In u fondu trapanatu d’una petra
U cori ascalda u fuconu
‘lla cuscenza ‘ll’omu
È issu visu diveni toiu.

Palisendu u visu,
S’apri a durezza ‘llu silenziu millenariu
‘ll’ilimenta scunnisciuti da par tè
È ti mustrarani a to dimora.

Un mazzuleddu tiratu
Una coscia iscendu senza sonu
Schiattìani à u puntu più altu.
I pala facini sarrenda.

Alterità senza pari.
Scimeza ‘ll’essa mudernu
Odiu è ignuranza di ciò ch’iddu fubbi
Ciò ch’iddu fussi senza mura.

Corpu maladettu
Lingua ghjunta da l’alti cimi
Lampata cù paura è rabbia
in u Stissu vargugnosu.
Campusantu ‘lli rimi.

Nantu à a labbra intreva
Passioni, si scrivarà da par idda
Feghju strintu in a friscura ‘lla lava
Di friscura perfida.

L’essezza d’un batticori
Porghji una bullisgina
Rossa è fitta,
fitta d’undighjamenta.

Un’uscillazioni imparcittibili
Un miraghju à fior d’acqua
A lingua, l’omu, Diu
Si mischiani pà fà sbuccià
a Parodda.

Voddu
Essa intesu.
Solitudina niccisaria
Da duva nascì
À l’alba d’una ghjurnata atturmintata
U dialogu di lundumanu.

VII.

Falgu è ci sò quasgì
Vecu quallandi dopu à a machja
I quercia è l’orna furniti
U murmuru d’un fiumiceddu.

Chjapu una còtula
una pancula liscia è nera
Trimani i mo ditta
Parchì l’acqua hè fresca.
Oh mumentu binidittu !

Falgu è ci saraghju…
Vecu daretu à a natura di Diu
‘llu fattu urighjinali,
A natura ‘ll’omu ind’un raghju.

Falgu sempri è vecu
Ind’un soffiu,
ind’una rispirazioni caduta
tradita
i monta mitallichi, alzati.

sò lami, spaddi piriculosi
Alzati,
Accarizzani lu cilestu,
Stirpani a tela nivulosa è turchina.

Una musica scalata in l’arechja
Senza sapè d’induva veni
Sunnieghjani fendu ghjustizia
D’astri, assama asteroidi?

I chjassa si facini più largi
S’impiini di mudarnità
Di ciò chì strughja
Di ciò chì veni sempri dopu
Pruvendu di sguassà lasciata è ricordi.

Mitallu, asfaltu scaldatu fin’à schjattà
S’allargani, si stendini senza cunfini
In l’infinii di pulluzioni, di vitturi
Ghjenti chì corrini, mitropulitanu
tristezza, amaru ghjornu

U soli s’alzaia nantu à a cità
I caleri carchi
d’odori
è di culori in partenza
U me ubbiitivu, ripurtatu

Una minaccia pulvarosa
È più avanzeghju più ‘ssu viaghju divena
Ricordu
Passatu
Polvara
U nudda
isistenziali

è partu,

(Illustrazioni : Soleil des tropiques, Emile Nolde, 1914.)

Lasciate un cummentu ?

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.