Chjuditura
Era a fini d’una pezza, d’un ghjornu, macari i dui attempu. U lumu calaia. Facia un freddu d’inguernu ancu s’è quì i staghjoni ùn asistiani micca. Mi cupreti u collu, ansimendu di più in più. U lumu calaia. Era u soli o un pruiettori, ùn la pudiu sapè. Eru in unu spaziu al di fora di i nosci loca cummuni. U tempu un passaia micca quì, eppuru si tarminaia stu ghjornu – o sta pezza, è podassi tutt’altra cosa – in a sulitudina. S’era imposta. L’aviu ritrova senza vulella, ed à l’incuntrariu l’aviu schisata duranti monda tempu. Vidareti certamenti un aspettu rumanticu in sta scena, una fin di qualcosa, di un nudda dirisoriu, di l’universu sanu… marcaia dinò u principiu di u restu. U caminu ùn era ancu finitu è l’uttimistu diciarebbi ch’iddu avia solu piddatu una direzzioni sfarenta. Ghje’ ùn sogu mai statu un uttimistu. Ùn aghju mai appartinutu à sta sterpa chì vidia sempri u bichjeru pienu a mità, dicendula sfrancisendu. I mura erani di petra culumbina, stu biancori ch’aghju tantu amatu. Que’ ghjè rumanticu a ricunnoscu, ma ùn vi feti illusioni, ùn finisci micca bè stu tipu di storia. Calendu sta lumona abbaglianti vidii meddu ciò chì m’inturnaia. Tuttu era cussì calma, finiscia senza un muvimentu, senza ch’iddi si ribugliessini l’ilimenti ch’aviu sapiutu stabili, fideli, di cunfidenza guadagnata, à forza d’anni è di passioni. In u fondu – u luntanu sarebbi più ghjustu – apparsi una porta. S’aprì è risintiu subbitu un calori dolci chì mi parcorsi u corpu. Straziaiu ad idintificalla. Mi caccieti fora di a me salma. Ricordi cari è cattivi. Una splusioni di culori. Vulteti. I mura erani divintati sangu. A porta si chjosi cun viulenza. Senza rumori. U lumu calaia. Era a fini d’una pezza, d’un ghjornu, macari i dui attempu.