Fiuri di Parigi IV – Attrachjata d’acciaghju

Attrachjata d’acciaghju 

L’acqua era turchina, senz’un muvimentu. I casamenta, tirrazzi è dicurazzioni spampillenti, si riflittaiani in l’acqua malba. Acqua d’arreghju. Arreghju di sangu duva cavalcani ziteddi è nivulona. U mondu facia biancori. I vitturi circaiani un puntu di fuga, ghjenti è paroddi lampati in l’aria frescu di dicembri. A notti s’annunciaia sirena, nè pianetta, nè stiddi variulendu u cilestu di carbonu. Notti senza fini, alba cheta, inisistenti ; l’inguernu s’appruntaia, lasciendu veda u so musu d’angoscia. U sinemà hè carcu mondu, manteddi è scarfi, culori passati ; a libraria vivi li so ultimi ghjorna nanzu à a morti di fin’d’annu ; cunsumu, rigali è filicitai. A maravidda d’attrachjata hè un pezzu d’umanità svanita, d’umanità chì si ni va, pà ùn rivena mai più, pà mai più rigalacci ‘lli so carrezzi incalamanati. I visi divenini ombri, i mantedda pezzi d’ombri muventi ; quitinscenzi di pulvariccia, iddi sò tutti impuratati cù u soli. A vardia era pronta. Un runzulimi legeru, cunstentu, è solu a variazioni di culori, u bacinu à paccarò, viniani parturbà l’ochja, u calmu chì si stindia fin’à u mitropulitanu più insù. U calmu chì si sparghjia nantu à u mondu sanu, un riposu di morti, bughju ‘lla notti itarnali, icillenza verbosa chì sbucciaia pà offrasi à a salma fulminenti.
Ùn aghiti paura.
Paura.
I dicurazioni pichjillaiani, rossu rossu blù prufondu, neru. È più nudda. Anch’iddi resini l’armi. Avanzaiu sempri, vuliu veda à fini. A fini di chene da veru ? Di a spiranza ? O forsa di ciò ch’iddi chjamaiani cù spiritualità, appena di pritenzioni è sicuramenti una bona dosa d’ingenuità a filicitai. S’appruntaia à fini. Sintiu già i cavadda scatinati, i mughja ‘lli suldati, l’allibardi taddendu l’aria, l’urizonti di punti infiammati è di pulvina. L’odori, pinitraia u nasu, tirenduci nantu à una tarra già morta.
Mi posu. Un bancu liparosu. Ind’in so prima anni, iddu fubbi sicuramenti un beddu bancu verdi. Un bancu liparosu, rughjinitu. Fà fronti à u mari. Fà fronti à l’itarnità individualizata, parsunalizata in u muvimentu ‘lli marusola, u strusciu ‘lla sciuma. Itarnità ricurdata, scritta, avali sintita, vista. Dumani itarnità firmata ind’a salma friddosa. In l’ossa, ind’a pedda firita, ind’u ciarbeddu trapanatu. Sò spariti i nivulona. A sirinità ‘llu cilestu. Sò stati rimpiazzati, iddi è u soli, supranati da a notti, da l’albi di fini. L’ora ci invita. Sona è risona, ribomba è si taci. Sbuccia è smarisci in l’undighjamenti di l’arreghju. U livanti si sfà. Dumani ùn hè, ùn era, è quandu dumani sarà oghji, dumani si ripurtarà, senza mai piantassi, fin’à ch’iddu ùn sighi più. Oghji sarà l’ultimu.
Accendu una sigaretta. Fumaccia d’ultimu soffiu. Soffiu d’itarnali. Itarnali matrimoniu ‘llu Celu è ‘ll’Infernu ; fighjulgu quistu soffiu scappassi ind’a tela nera. Fassi liquida è mutassi in bagnaghju, ch’iddu fussi di sangu o di l’eri luminosu, a fumaccia bianca si svapureghja. Cinqui minuti di binistai. Cinqui minuti di bancu liparosu, di rossu palidu, d’inguernu fritu è chjaru, d’aspittanza raghjunata. A lampu, hè compia. Era l’ultima. Lampu u pachettu. Accinditoghju dinò. Ind’i mo stacchi firmani qualchì biddettu – deciS è cinquanta euro – un tichettu pà i trasporti, una futugraffia.
Trè parsoni. Socu à u centru, chjucu è surridenti. Una barba, un visu fiminili, dui mani di ricordi mischiatti, di dulcezza è d’amori. Erani forsa i mo parenta, in sti tempa chì chjamemi certi volti a zitiddina.
A lampu anch’idda.
Ùn ghjuvarà à nudda, in st’ultimu viaghju.

Lasciate un cummentu ?

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.