Monsieur Anatole – Philippe Alessandri

Rumanzu di a satira suciali ch’ammaistra i codici di a finzioni pulizzera, scura è scimignita. A prima prova di u scrivanu bastiacciu Philippe Alessandri hè stata l’ughjettu litarariu d’un successu à l’impinsata mentri sta longa stonda di cunfinamentu, quandu erani sarrati i cumerci di libri. Avali campa l’opara in l’isula sana è u so parsunaghju sicretu dinò.


Ghjucata di schacchi mai compia, finzioni archangelica è serata d’alizzioni. Eccu calchì fattu d’un imbrogliu stragnu chì sbarsa di ribatti macabri nant’à a tela d’un ecclectisimu burghesi. Monsieur Anatole, curendu sempri a bianchezza culombina di a so camisgia, prova da piattà calchì disgrazia magacciendu à casu u cutidianu soiu, una vita rigulata cum’è l’orillugeria di a so Patek Philippe.

Hè pocu cumunu stu nomi, u parsunaghju è l’opara dinò. Mischiu di litaraturi è di vistituri, Philippe Alessandri ci porta in a cità bastiaccia ughjinca, locu di a tresca campata cù l’ochja di Monsieur Anatole. Uppunenti sbandunatu, s’hè compiaciutu in l’intuleranza muta d’un mondu fughjitu da a più tamantuccia biddezza estetica, regula di primura in u soiu. Impiegatu di banca chì a vita li pari viota, hà trovu un intaressu certu par i mittitoghji ch’iddu compra in i più famosi butteghi auropei. Vistu da tutti eppuru cunnisciutu da nimu, hè l’antinumia di a singularità in u cumunu. S’abbandona dinò à calchì slanciu di pinsati riazziunari davantu à a guffizia di i so pari, sopratuttu quand’iddu godi u spittaculu di a mossa in Piazza publica. A somma di l’induli, suminati tali l’indizi d’una inquesta frà li pagini ni facini un parsunaghju da odià malgradu a so sulitudina. Ma sarà scelta o meritata ? 

Disprezzu par i masci, sfiducia ma fascinamentu par i donni – spiichendu forsa u so gudimentu par i filmetti libidinosi – sustena a cumpagnia di i so cumpari t’hà certi limita par Monsieur Anatole, allora pidda una libartà chì u rispettu di l’usi suciali ùn lascia micca: tomba l’aghjenti. Bisognu à leghja a seguita di a stodia sin’à l’ultima pagina par uttena a raghjoni di st’impeti sanguinosi. 

I duminicati è ghjorna festivi ghjunti, mi pusaiu sicondu l’usi mei à a tarrazza d’un caffè nant’à a Piazza Grande in cità, in faccia à u portu di cumerciu. Era l’uccasioni, leghjendu a stampa lucali à stessu tempu, di goda a vistitura d’alcuni, è d’alcune sopratuttu, chì spassighjaiani davant’à mè. Sta Piazza, di bedda diminsioni è pedona, era u carrughju principali ghjuvendu da veda ed essa vistu. Si salutaiani l’aghjenti, cù rumori aspissu, sighi da impugnaturi virili, sighi da abbracciati filici. Era un festivalu “Oh amicacciu! “, “Comu và?” par i masci, è “Oh cara, cusì bedda, nun sè mancu cambiata! ” par i donni. Ben intesu, quandu s’alluntaia ugnunu, seguitaiani i vituperii, abbrutittu, scruccò, muzzicò… è tant’altri ghjastemi. 

Ma eiu, stimaiu piuttostu sta mossa cù una valori da zeru à dici, apprizziendu l’eleganza di sti donni. Par l’omi, stu picculu ghjocu l’aviu lasciatu, è facia un pezzu, ch’ùn ci erani chì manteddi, calzoni informi, vestitoghja è scarpi di sportu, o scarpacci muntagnoli. Bref, ùn erani mancu vistiti. Tutti sti Bobos erani appassiunati di u Che Guevara, bisognu à mintualu, imitendu l’atitudina “campaniero” à l’usu citadinu incù segni à a moda, di prifarenza. Era la lotta soia, à sti ribeddi di salottu. Par contu meu, erani boni par a categuria di i trogloditi.

Aviu abbandunatu l’estimu di i giuvanetti dinò, liceani mughjendu par a maiora parti, accampendu i caffè di sta Piazza ugni marcuri è sabbatu dopu miziornu. Rigalaiani à u ventu i so pettoni ingunfiati d’ormoni in calchì maglietta scullata, u Smartphone d’una mani è sta maladetta sigaretta di l’altra. Erani bidduchji, ma missi cum’è tutti l’adulescenti di a Tarra, jeans stracciati è scarponi. A l’ascolta di chjachjarati laghji è di risati imbecilli, fighjendu i chjami telefunichi d’una tola à l’altra, n’avaraghju bè invitatu una nant’à i mo ghjinochja par dà sciappati à li so chjappi tondi.

Estrattu di Monsieur Anatole, pagini 33-34.

Philippe Alessandri ci scrivi tandu u so primu rumanzu in a seguita di a Cumedia Humana, isulana è ughjinca. L’autori ghjoca cù l’argumentu litarariu, scusa par u studiu etnograficu di a cumunità soia. Conta a stodia d’una certa viulenza suciali dinò, palisata daretu à l’illusioni di u populu unitu, ma prontu à sterpassi à ugni mumentu. Ghjuchendu cù i cunfini stremi di a raghjoni, trà rialtà è sognu, a scimità pidda formi varii: ciarbedda sempri allitatti da u soldu, teuria di a cuspirazioni, o mossa minata da a pazzia cullittiva, i viti sò cundutti da u statu primitivu è u “Questu” freudianu hè prisentu in a mente d’ugnunu, prontu à saltà è spanticà.

Fattu stragnu, l’antivisti di pettu à l’ultimi tempi disturbati ùn mancani micca in u racontu iniziatu vint’anni annanzu. Parsunaghji ermiti, scunfitta tutala è timori d’un cumplottu mundiali. Quistioni schjariti è cunscenti scappani framezu à un brodu di finzioni litararia. 

  • Monsieur Anatole scrittu da Philippe Alessandri, edizioni La Trace, 2019

 

Lasciate un cummentu ?

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.