Fiuri di Parigi. II – Marcu Antone Faure

Di ritornu. Apru a porta, tuttu pari nurmali, tantu meddu. Hè tristu l’appartamentu, pìcculu, u sulaghju ingrisgiatu di l’ùltimu soffiu di a fumaccia di sigaretta. Lettu, mura è tavula ch’ùn pariani micca ad a so piazza, è senza armunia, s’eiu avissu un pezzucciu di cuscenza di ciò ch’idda possi essa st’armunia. Aldilà di i loca di furrori, si ritrova sempri l’omu ind’a so casa. Ma quandu ùn c’hè casa, vali à dì casa soia, soia com’è u senu matarnu, hè persu. Hè ‘ssu picculu spaziu frà quatru mura ùn hè casa. Locu di vita sicuramenti, ma mancani a calori umana, u binistà di senta si ind’è sè, d’avè ‘ssu stranu batticori quandu si passa a porta è chì si senti i voci di quiddi chì sò cari. È chjosa a finestra è cuddani quantunqua i mughji insuppurtevuli da lu carrughju, animatu com’è pò essa animatu un carrughju duminicali in Parigi.
T’aviu sempri i culori machjosi di u paesu, l’odori di u varanu infiuritu, a parodda di mamma. Eppuru sò di ritornu.

Falgu piazza di a Contrescarpe. Era bedda Anghjulina. I so capedda falaiani nantu à i so spaddi, s’arrizaiani i so labri porpacciuti, è curriani i paroddi, intriani in a funtana rossa, ind’i caffè ; l’arechja si godia di ‘ssa dulcezza. Da a stretta Lacepede si cuddaia dopu Cardinal Lemoine. Aviami quì u nosciu appartamentu, è Joyce ùn era luntanu. L’ aghju incuntratu qualchì volta. Parlaia talianu cù i so fiddoli, è aviu stu piacè di senti a lingua di Petrarca cambiata da a bocca irlandesi.
Aghju manghjatu una volta cun iddu, stranu parsunaghju, piuttostu simpàticu ma in fatti ùn parlaia micca troppu, ciò chì spieghi ch’ùn lu cunnoschi micca. Aviu manghjatu una bedda carni cù pasti, orrechietti à la brocoli, è stunatu di a voci milodiosa di a giuvanotta, a pocu pressu a mo ità di l’epica, chì ci sarvia. U ripastu fubbi intarissanti, è bonu u vinu, tandu chì à l’abitudina prifirisciu stà à l’acqua, avemi parlatu di littaratura, di u so travaddu di u mumenti, di i mo prughjetta ancu s’iddi erani ancora luntanu da calcosa di riali.

Caminaiami sottu à l’arbura di u Jardin des Tuileries, facia u caldu è u soli era pisanti, imbrusgendu u visu chjampidu d’Anghjulina, i ganci rossi rossi. A funtana era incirculata di centinai di parsoni, circhendu in quist’acqua una manera di rassicurassi, di truvà appena di frescu, ancu s’iddu era vietatu di bagnassi.
Era una bedda idizioni ‘ll’anni 1920, riligata cù prudenza, è damaschinata cù una maistria tipica ‘llu saperu milanesu. Les chants de Maldoror, appena apartu si capia a putenza è a cumplessità ‘ll’opara, è parchì hè statu ignuratu cusì u povaru contu. Disgraziatu fubbi in a so vita, ma a pustarità l’hà incurunatu. S’idda campi l’anima, è cun idda u spiritu ‘ll’artistu, pocu impremi d’una cilibrità vissuta. Arti. U restu sò cosi futili d’una matirialità chì si svanisci nanzu ad avè pussutu capiscia ciò ch’idda era. Tandu chì caminaiu quì, caminaia anch’iddu u contu, è com’è hà fattu spassighjati in ‘ssi loca ind’i so tempi, facciu a mea avali, è tramezu à i pagini ‘llu libru, s’incontrani i nosci spirda. Cuddaimi finu à u museu ‘ll’Orangerie, passaimi davantu à ‘ssu bancu ‘llu nosciu incontru, sottu à a virdura itarnali di una sùvara cintinaria, c’era una spusizioni nantu à i Nymphéas, mi ni ricordu avali. U silenziu. È po dopu si entra in ‘ssa sala. Circularia, i Nymphéas riposani tutt’ ingiru à noi, ci sò qualchì banca à u centru di a stanza, ma preferiscu marchjà. Facciu u giru ind’u sensu di l’oriloghju, mi paria più cuirenti. Dui volti. M’aspittaia Anghjulina, fighjulendu mi cù inciartezza è dùbitu, si dumandaia sempri induva eru, s’idda s’avvicinessi a pazzia. Prubabilmenti ch’idda era ghjà quì, è ch’a purtaiu in me.
I mura ùn erani più, fughjani i pisticciula ‘lla pittura, scurria acqua, u biancu sparisci, è biancu era a fini di u caminu. Aghju raghjuntu u contu, è quandu caminaia Maldoror, l’accumpagnu, è partu pà l’itarnità pà implurà u to pardonu.

Lasciate un cummentu ?

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.