L’Alberu – Ghjaseppu Scarpellini

Tinìa cara una Musa, tintu ch’ellu era Phoebus. Daphne, figliola di u fiume, pà fuge e passione maladette di u diu pueta, chere à u babbu di trasfurmà la in alloru. L’alberu di i pueti, in Còrsica, chì ghjè? À mezzu à a machja fosca, Mal’Cunciliu, castagnu maiò, face cresce ind’è a mente di a ghjente tamantu spaventu. Nasce u pueta ind’è i propii sogni, à e parolle risponde è crea un mondu chì subitu ùn hè più soiu. U scemu, eccu lu u pueta.

L’ Alberu
L’ughjule prufonde da e fonte
Sò nate… È cusì, pienghjenu sempre è,
Ind’u silenziu sacru sò pronte
À tace si, infine. Avale s’apre…
Lu so corpu di crustula è batte,
Intimuritu lu to core è tù,
Chì sogni, fughjendu pà ‘ssa notte,
Versu i simbuli di a to schjavitù,
Canti, senza piantà, li to danni.
À fiancu à l’Alberu ùn stedi solu…
A to cumpagna fù pà tanti anni
Quessa tuntia, ch’in lu to dolu
Versi cheti cantaia à l’eternu.
Senza cuncettu ne mancu urgogliu,
Ella di lu so soffiu d’ Infernu
Ne dicìa : « Eccu ciò ch’oghje togliu
À quessu u diu magnu è imparfettu :
Prufundezza quant’è mediucrità,
Ch’ella divintessi lu sughjettu
L’aria altiera, nuvella verità.
Benedetta a stonda ghjastimata !
Da l’Altru pruvucati, i dialetti
Scatinati, pà ‘ss’ora incantata
Di a Libertà godenu l’effetti !
Versu u sole si ne vanu tutti
Par abbagliulà l’omi è la morte. »
Di l’Alberu maturonu i frutti,
Chimere di quelle strane sorte.
Cum’è Tantale sempre famitu,
Chì tastà li nimu ùn la pudarà.
Cavu fustu divintatu un mitu,
U volenu le to rame infiarà,
‘Ssu scemu chì pà ‘sse croscie sponde,
Sottumess’ à versi toii eseguì,
À ciò chì dumandi, ellu risponde
Cù un silenziu sacru chì campa quì.

Ghjaseppu Scarpellini

Lasciate un cummentu ?

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.