Conti Biancu, signori di Carbini è di tutti i circundi da i monti di u Cuscionu à i dui mara, quiddu latinu è quiddu di Spagna, era rittu da quandè in u so casteddu maestru di Capula. C’era affacindera par una partenza d‘altissima impurtanza: Conti Biancu si muvia à u pelegrinaghju di San Ghjacumu di Compostela… L’alba ùn era ancu sfiurita, è mamma-natura purtia in accunsentu generali l’imbalsameri lighjeri è dilicata chi inarrapia à suddizzichera i rinoghja. In i bassuri, alza è piopa principaiani à chjuchjulà vadina-vadina di cuncertu incù l’acqui sempri friti.
L’appruntera ghjorna è ghjorna nanzi s’era fatta d’incantu. Scuderi dighjà acchjappati à cavadda sdrigli, orifiammi è banderi pisati schiaffittaiani à ventu drittu. Tuttu era à piaceri par quiddi di a cavalcata. A son’ di corru, conti viancu si prisenta accavalciunatu à a s ghjumenti farranda. Tamanta prisenza purghjuta da u Magnificu capu di a sterpa di i Biancolacci. Largu di statura, fronti altu, suardu francu di a razza. Di i tre stradi sacri di l’etima, è da l’iniziu di u cristianismu, stradi chì valiani una seria di binidizioni è di pardona, u fiddolu di u miticu veru Ugu di a Culonna avia sceltu a via chi purtaia à San Ghjacumu.
D’altri in bramma di divuzioni o di riscattu si tracciaiani versu Roma, annant’à a sepultura di Petru. E sti beati romei, à a pidanti o à cavaddu, camminaiani cantendu à cruci inalzata. E po ci erani i brammosi di a Jerusalema, viaghju u più longu, chi muiani carchi à palmi, chi si sà chi Ghjesù era statu salutatu da i palmi à l’entrà di a cità. Senza cuntà i musulmani chi si n’andaghjiani dighjà à a Mecca. In quiddi tempi, a ricerca spirituali era appiciata à l’idea chì asistiani sicreti, stradi misteriosi, campa vardati è ghjenti capaci di capiscia è di supranà cosi scunnisciuti è difesi à a gran parti di l’umani .
U filarozzu cumencia à fà suntunà i marghjini chi portani fora d’usciu. I chjappi facini castizzà i petri di a stritta. Divuziunosu, Biancu faci geniflessu ochji à a capedda di San Larenzu. In u mentri, u capiddanu binidisci a caravagna… po i deri infiarati à ungni bucca di sapara alloghju, accesi da i campagnoli vistuti à pannulanu, erani tanti segni di brammanza di bon’ camminu par i pelegrini. Unu ciuffutu, scatulitu da un pintonu supranatu da un liccionu lampeti:
"O Sgiò Conti Biancu, partiti allegru… vultareti in paci!" Un antru, braccia pisati: "Gloria à i Biancolacci! Chì va è volta bon’ viaghju faci! Chi Diu vi vardi!" U vicinanti, sventulendu à so baretta misgia: Strada bedda ùn hè mai longa! E u Cnti pisaia a mani in mottu di ringraziamentu, da l’altu di a so ghjumenti pattima. Dui muli zangarutti à fiancu summiaiani cunchigli, simbulu di tali pelegrinaghju.
Lisandru Marcellesi hè natu u primu di ghjinnaghju, l’annu di u 1938 in Portivechju, hè l’autoru di i rumanzi "I Disgraziati" è "l’Infanfatta". U so ultimu libru intitulatu "Zia Maria Catalina" conta storia di a so sterpa in u Pian’ d’Avretu è l’Alta Rocca.