I primi ghjorni d’aprili sò cunnisciuti pà essa, d’abitudina, ghjorni di gattivu tempu, è quessa dapoi seculi. Sicondu à a ligenda corsa di “I pristaticci”, sti gattivi ghjorni ùn sò micca vani: saria un pastori chì, pratenziunutu ch’eddu era, avaria resu u mesu di Marzu azezu cum’è mai. A parola “pristaticci” vinaria allora di u verbiu “pristà”, “impristà”, chì Aprili avaria impristatu trè ghjorni à u so amicu Marzu….
In una pianura muntagnola di Corsica, ci era un pastori chì facia pascia a so banda di pecuri. Avia francatu l’inguernu incù u so bestiamu senza guai, è, guasgi compiu u mezu di marzu, cunnisciutu pà u so timpurali, u pastori, appena spacconu, si ne ridia di u tempu dolci ch’eddu avia avutu u mesu scorsu, dicendu ch’eddu a s’avia francata senza nisunu prublema. T’avia allora una banda di pecuri cicciuta, lattu à buzzeffu, brocci bunissimi è casgioni tondi è squisiti cum’è mai. Allora, ùn la facia finita à stuzzicà à Marzu, à sbaccunà è à schrizà lu :
« Marzu catarazu, figliolu di i millioni,
Faciu i casgi tamanti à i spurtoni,
Mi ni vocu à a muntagna cù li me grassi muntoni
È tù ti fermi in piaghja, solu è vigliacconu »
Marzu, à a fini, u pastori ùn u pudia più pate. Allora, Marzu, stancu di u so longu travaddu è inzergatu di i rimarchi urguliosi di u so amicu pastori, s’hè anarbatu di veru.
Guasgi vinuta l’ora di u scambiamenti di mesi, Marzu hè andatu à veda u so amicu di sempri Aprili è li tinò questi paroli :
« Aprili, lu me ghjenti,
Imprestami trè dì,
Chì trè ne aghju,
Chè spantichi u falzu picuraghju »
Di fatti, Marzu priparaia a so vindetta, è vulia chì u pastori paghessi pà a so gattivezza è u so urgogliu. Aprili, in bon’frateddu, rispundò :
« U primu u tengu par mè. Ma t’imprestu u dui è u trè ».
Allora, u primu d’aprili era caldu è assulanatu, cridia d’essa salvu u picuraghju. Ma, u sicondu è u trè d’Aprili, Marzu, furibondu, feci allora una bedda suspresa à u pastori riturnendu à veda lu incù u so beddu bestiamu è i so prudutti maraviddosi. À u pastori li si paria allora d’essa in infernu, grugnulava u celu, pichjava inghjalocu a saeta, affiancata di a musica spavintosa di u sonnitu, a grandina arruvinava ogni piantata chì u pastori s’avia eretta, u ventu suffiava sin’à sradicà i più beddi caseddi, u nivaghjoni avia ingutupatu celu è tarra, monti è pianuri, paesi è cità. Duranti i ghjorni chì li si firmava, Marzu lampò i peghji timpurali chì ancu i più vechji pastori ùn aviani mai cunnisciuti. L’aria era ghjacciata cum’è s’è tutti i morti di u mondu buffulavani à traversu sti muntagni, a tarra trimulava cum’è s’edda s’avia da svintrà. U pastori cridia d’ùn pudè mai più sorta vivu di l’infernu ch’eddu patia : tuttu era addunitu pà ch’eddu tracurissi peghji dì di so vita. Ùn li era firmatu solu cà un agnedducciu, ma, à chì cerca trova, l’era andata bè à u pastori ! Colpu à sti stondi murtali, a so banda fù stirpata, a so mandria spiantata, u so travaddu arruvinatu, è u pastori l’albasgiosu ùn l’hà mai più fattu…
Asistanu monda altri virsioni pà sta ligenda, sicondu à u paesi è u rughjoni, chì sta fola quì hè dinù assai cunnisciuta pà issi Franci, in u centru par asempiu !