U Libru di a mio mamma – Capitulu I

U Libru di a mio Mamma, Albert Cohen, 1954

Capitulu I

Ugni omu hè solu è nissunu si preuccupeghja di nissunu è i nosci dulori sò un’isula diserta. Ùn hè micca una raghjoni par ùn cunsulassi, sta sera, in i rumori murenti di u carrughju, cunsulassi, sta sera, incù paroli. Oh, u tintu persu chì, davanti à a so tola, si cunsuleghja incù paroli, davanti à a so tola è u telefonu spitticatu, parchì t’hà a paura di u fora, è a sera, se u telefonu hè spitticatu, si senti tuttu rè è difesu contru à i cattivi di u fora, cussì prestu cattivi, cattivi par nudda.

Cussì strana sta piccula filicità, trista è zuppighjoni ma dolci cum’è un piccatu o una bienda clandistina, chì filicità quantunqua di scriva in quiddu mumentu, solu in u mio reamu è luntanu da i muddizzi. Quali sò i muddizzi ? Ghjeu ùn la vi diciaraghju. Ùn voddu micca stodii incù sta ghjenti di u fora. Ùn voddu micca chì si veni à trimulà a mio falza paci è impidisciami di scriva qualchì pagina à dicinai o centinai sicondu chì stu cori di ghjeu chì hè lu mio distinu sceglierà. Infatti, aghju sceltu di dì à tutti sti pittori chì t’hani di u geniu, senza què vi murzicheghjani. È, d’una manera ghjinirali, dicu à ciascunu chì ciascunu hè incantevuli. Eccu i mio usi diurni. Ma ’ni mio notti è ’ni mio albi ùn ni pensu micca di menu.

Suntuosi, tù, a me piumma d’oru, và annantu à a foglia, và avinturosa ch’aghju sempri qualchì ghjuventù, và u to losciu andà irregulari, isitendu cum’è in sognu, andà stoltu ma cummandatu. Và, ti tengu caru, a mio unica cunsulazioni, và annantu à i pagini dund’ì tristamenti mi cumpaciu è d’u quali u strabismu murusamenti mi diletta. Sì, i paroli, a mio patria, i paroli, cunsuleghja è vindicheghja. Eppuru ùn mi rindirani micca a mio mamma. Cussì pieni di sanguignu passatu battendu à i tempii è tuttu muscosu ch’iddi possini essa, i paroli ch’o scrivu ùn mi rindirani micca a mio mamma morta. Sughjettu pruibitu ’na notti. Via, maghjini di a mio mamma viva quandu a vidii una ultima volta in Francia, via, fantasimu matarnu.

D’un trattu, davanti à a me tola di travaddu, parchì tuttu ci hè in ordini è ch’aghju d’u caffè caldu è una sigaretta appena cumminciata è ch’aghju un brichettu chì funziuneghja è chì a mio piumma viaghja bè è chì socu vicinu à u focu è à a me misgia, aghju un mumentu di filicità cussì tamantu chì mi cummovi. Aghju pietà di me stissu, di sta puerili capacità di gioia tamanta chì ùn augureghja nudda di bonu. Aghju cussì pietà di vedami cussì filici à causa di una piumma chì viaghja bè, pietà di stu tintacciu di cori chì voli arristassi di soffra è azzingassi à qualchì raghjoni d’amà par viva. Socu, par qualchì minutu, in una piccula oasi burghesa ch’aggusteghju. Ma una svintura hè di sottu, parmanenti, indimenticabili. Sì, aggusteghju d’essa, par qualchì minutu, un burghesu, cum’è iddi. Ci piaci d’essa ciò ch’ùn semi micca. Ùn c’hè più artista cà una vera burghesa chì schjuma davanti à un puema o entra in franasia, una sciuma à i labbri, à a vista di un Cézanne è prufitizeghja in u so picculu ghjergu, arrubichjatu quì è quallà è manc’appena capitu, è parla di massi è di vulumi è dici chì stu rossu hè cussì sinsuali. È a to suredda, sarà sinsuali ? Ùn socu più induva ni sò. Femi dunqua in marghjini un picculu disegnu chjamendu l’idei, un disegnu di ricunfortu, un disignucciu neurastenicu, un disegnu losciu, ’nu quali mittimi dicisioni, prughjetti, un picculu disegnu, isula strana è paesu di l’anima, oasi trista di riflissioni chì ni seguini i curvi, un picculu disegnu appena scemu, accuratu, zitiddinu, saviu è filiali. Zittu, ùn la disciteti micca, fiddoli di Ghjerusalemi, ùn la disciteti micca mentri ch’idda dormi.

Quali dormi ? dumanda a mio piumma. Quali dormi, sinò a mio mamma abeternu, quali dormi, sinò a mio mamma chì hè u mio dulori. Ùn la disciteti micca, fiddoli di Ghjerusalemi, u mio dulori chì hè suttarratu ’nu campusantu di una città di a quali ùn devu micca prununcià u nomu, parchì stu nomu hè sinonimu di a mio mamma sipolta in tarra. Và, piumma, diveni torna cursiva è micca isitanti, è sighi raghjunevuli, diveni torna oparai di u chjarori, intinghjiti ’na vulintà è ùn fà micca cussì longhi virguli, st’ispirazioni ùn hè micca bona. Anima, o piumma mea, sighi valenti è travaddadori, lascia u paesu uscuru, smetti d’essa scema, quasgi scema è guidata, ghindata murbidamenti. È tù, u mio solu amicu, tù ch’o fighjulgu ’nu spechju, ammaestra i to singhjozzi secchi è, postu chì voli avè l’anima di fallu, parla di a to mamma morta incù un falzu cori di bronzu, parla pianamenti, fà neci d’essa calma, chì a sà, forsa sarà solu una abitudini da piddà ? Raconta a to mamma à lu calma usu soiu, fischjuleghja appena par creda chì tuttu ùn và micca cussì mali, è supratuttu surridi, ùn ti scurdà di surrida. Surridi par scrucà u to addisperu, surridi par cuntinuà à viva, surridi ’nu to spechju è di pettu à a ghjenti, è ancu davanti à sta pagina. Surridi incù u to dolu più sfiatatu cà una paura. Surridi par creda chì nudda importa, surridi par furzatti à fà neci d’asista, surridi sottu à a spada appesa di a morti di a to mamma, surridi tutta a to vita à cripanni è fin’à chì tù ni crepi di stu parmanenti surrisu.

Illustrazioni : Les trois âges de la femme, Gustave Klimt, 1905

Lasciate un cummentu ?

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.