U PARDONU
Nun àgghju dumandatu pardònu
quandu duvìu fàllu,
nun àgghju dumandatu pardònu.
Avà appiattu i mé piccàti e a farza cuscènza
da darétu a un risaréddhu,
che mascarigghja u vilènu de i mé ‘jòrni.
E appiattu puri a vergùgna
che m’aggrìnfia
e sbattulìgghja a mé vita.
Ind’ a nuttàta sentu u pésu du dumàni
e mi dròmmu cu i lùci di a matìna,
cunvìntu chi a vìta sìa finìta.
E i pinzéri sò làgrimi
chi sciòrtini pianu pianu
e si pèrdini ind’ u silénziu.
Aggàntu ancora quàrchi spirànza
inzèmmi a i timmùri,
e làsciu quarche cantu votu pe prigà.
Incòntru tutt’ i jòrni vècchj cùrpi
e càmpu cu un cori currulònu,
fiddholu di rancori ancora vìvi.
U mé ammìcu più caru è l’infinìtu,
dovi spéru ancora di vulà,
a dispettu d’ u mé cammìnu lènu e sulitàriu.
Pàssini alisumbrèttu sciàrmi di sònnii,
che mìscianu a verità cu a fantasia
e nu mi danu rispìru.
Agghju dumandatu pardònu,
éra ‘jùstu che lu féssi,
àgghju dumandatu pardònu.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Poesia composta in “Isulanu” (parlata dell’isola di La Maddalena)