S’è vo passate par Vicu,
In le parte di u Pumonte
Piantatevi in Chigliani
Quì ci vidarete un monte
Chì supraneghja à Murzu.
Ghjè una donna addurmintata
Pitrificata in un ruzzu
Da la mamma ghjastimata
Cù ‘ssa bella campagnola
Paisana di li mei
Incumencia una fola
Chì cummove ancu li dei
Un di sti ghjorni, un sgiò
Passendu in ponte à Belfiore
La so nice riscuntrò
È li aprì lu so core.
Prima di falli l’amore
U signore carcu à viziu
Pridaghju cum’è l’altore
Li prumesse spusaliziu
A zitella emuziunata
D’alzassi in nubiltà
Fece racoglie una dota
À a mamma in puvertà
Quandu ghjunse lu signore
Da fà parte a cavalcata
A casa di lu so amore
D’ogni bè era spugliata
Funu postu nantu à l’imbasti
Maria è roba accatastata
Lascendu sol’una conzula
À la mamma scunsulata
Piinghjendu nantu à u mutale
Fighjulendu parte a scorta
Vidì un cavallu sfrinatu
Chì vultava à briglia sciolta
« Ghjè la me zitella cara,
Chì mi vole abbraccià
Volta par dì lu so amore
È li vogliu pardunà »
Ghjuntu stu cavallu fieru
Ùn vidì la so zitella
Ghjera solu un mugliaccheru
Da piglià a cunzulella
Tandu a vechja impazzita
Da quest’offesa suprema
Ella ch’era sempre zitta
Li lampò quella ghjastema :
« Chì diu ti pitrifichessi
Incù lu to bel Signore
È mai ùn ti maritessi
Cù stu latru malfattore »
Ribumbò un tonu scemu
In tutta quella cuntrata
Quessu fù l’ultimu tremu
Di lu Sorru la Spusata
Oghje ùn si sente più i lagni
D’issa petra muntagnola
Ma quì, da Nesa à Chigliani,
Si conta sempre a so fola
Di una zitella ingrata
In la petra imprighjunata.
Bellu scrittu nant’à a nostra cara spusata