Fucone è battaglia

Curria u fiumiceddu. U celu era bughjcosu. Tesu com’è una corda, è l’arburi grisgi, tuccati anch’iddi da u spaventu. Spavintosi erani li scurrutona di muntagna, quandu cascaiani buttighjona da rompa una petra. Erami in una di ‘ssi siratini di timpurali. Mi fighjulaia Sinuceddu. Si pudia leghja una paura tamanta in i so ochja, cusì ghjòvani è nucenti. Daretu à u spinursali s’alzaiani i fumacciona sanguinosi, è ghjunghjiani finu à noi i mughja. I fucilati, i chjocca di batadda, di rabbia, di l’alienazioni umana, ribumbaiani attraversu i vaddi piuvascosi.

« Armeti vi ! »

Era ditta. Pisatu nantu à unu scoddu biancu è lisciu, era fieru Ghjacumusantu, cispra in mani, spada ad a cinta, a so barba nera cupria u so visu finu à a guancia, i capiddi longhi finiscendu u travaddu. Li mancaia un ditu, taddatu da un culteddu francesu quandu iddu era imprighjunatu in Tulò.

Era innalbatu avali Sinuceddu, trimulaiani i so mani, u visu dissanguatu, u soffiu debuli.

« Sta daretu à mè, li dicu, teni forti u to fucili, è sii prontu à fà focu.
– Pensi chì emi da mora ? Era smortu u disgraziatu, l’ochja addentrati in l’orbiti, inchjirchjati di neru.
– Ascolta mi, emi da vincia, l’hà ditta u ginirali, ùn si pò perda cù ‘ssa vulintà immensa.
– Ma sò più forti, più numarosi, cù armi senza paragoni ind’è no’…
– Avemi a fedi è l’onori. Diu ricunnosci i soi. »

I truppi francesi erani middai, è ghjunghjiani da Biguglia.

« Steti pronti, u battaddoni di Gafforj li teni ingiru à U Chjurlinu, ma sarani quì da quì à pocu. Ripuseti vi, piddeti qualchì forzi, sarà dura a battadda.
– Dimmi o Ghjacumusà, vinciaremi ?
– Solu Diu a sà. »

È u silenziu.

I feriti, l’infribacciati, numarosi, erani posti nantu à a tarra, in u fangu, senza altri vistiti chì cuparturi strapati. Era difficiuli d’idintificà i morti di quiddi chì s’avvicinaiani di l’ùltima fiàccula di vita. Cumu tinenti, pruvaiu d’incuraghjì l’omini. Vogaia dolci è radiosu u cantu ‘llu fiumiceddu. Anch’eiu t’aghju a paura ; a paura ‘lla morti sì, ma soprattuttu a paura d’ùn riveda a mo famidda, u mo paesu caru di Livia, è poi a Corsica libara, è libarata di l’oppressori, qualsiassi a so urigini. Caminendu in u campu, piddai i nutizii, circhendu à risaldà l’ànimi stanchi, parsi dopu à tanti mesa, tant’anni di lotta. Erani ancu più vicini, si sintia avali i spadi sbattendu si, u frombu ‘lli cavadda, è frà pocu l’odori ‘llu sangui nutrindu a tarra assitata.

Ultimu ripastu. Una bona suppa chì carizzaia a lingua, rindia filici è culurita a cannedda, appaciendu u stigheru viotu dapoi troppu tempu. Magnaiu ind’a casa a più alta ‘llu paesu, à l’ùltimu pianu ; cù sta visibilità, à no’ ci era pussibuli d’usservà i cumbattimenta è d’urganizà si aspittendu i nimichi, spirendu una vittoria. Ghjacumusantu durmia anch’iddu.

I nosci antichi fighjulaiani u cilestu, postu ch’iddu daia risposti, è ch’iddi fussini veri o micca fecini a sucetà d’arrimani, stàbili, di paci è di cirtezzi. Cercu oghji i me passi in quiddu cilestu, neru catramu, ma più avanzu, più s’indibulisci a me visioni, più s’abbughja u caminu ‘lla virità, è più s’alluntana u fiumi lindu è rassicurenti. I steddi principiaiani ad appariscia, è u soli si n’andaia daretu à i monti, falendu sinu à San Fiurenzu, accarizzendu u portu, u mari, a rena è a machja vargugnosa.

In fatti, facia mori tempu ch’aspittaiami l’incontru cù l’armata francesa, è dipoi trèdici anni avemi pruvatu di custruiscia un paesu, è u Babbu, è finalmenti tutt’a pupulazioni hà circatu à staccà si di ‘ssu mudeddu ginuvesi, duru pà a maiurità, quiddi chì ni prufittaiani truvendu in a rivuluzioni una manera d’allivà si torn’una volta. Mosciani sempri cosi intarissanti i rivuluzioni. Eu socu invichjatu avà, è da Ghjacintu à Pasquali li aghju cunnusciuti l’unu com’è l’altri, è trent’anni fà, quand’idda hà principiatu ‘ssa rivuluzioni, eru quì, fighjulendu cù stu vigori, sta fedi guarriera di a ghjuvintù i cosi chì erani in traccia di fà si, sunniendu di una vittoria gluriosa, a fiammetta d’urgogliu pizzichendu a me menti, senza renda si contu di ciò chì s’annunciaia… Avali ci semi, è sò morti i me amichi, è l’altri in prighjò, cù i pastoghji francesi, quand’iddi ùn sò micca à a corti riali, inghjinuchjati. A sapeti, razza nobili è sterpa ghjacarina, cusì diciani i mo vechji, è ghjè cusì ch’avemi da chjamà ‘ssi traditori.

Cantaiani sempri i vechji suldati, canti rilighjosi… Podassi ch’Iddu ci senti da quassù, ma quali semi, pìcculu pòpulu, talianu di sangui è di cultura, corsu di menti, è forsa un ghjornu francesu di naziunalità. Framezu à u mari, da l’Aragoni à a Francia, da l’Àrabi à l’Inglesi, Genova è Pisa, si sò tutti intarissati à a Corsica. Cù vargogna è urgogliu, ci pusemi à u centru di u mondu.
Issi canti mi fecini pinsà à a zitiddina, à i rataghja inghjiru à u fuconi, à i sturietti spavintosi d’arcimissiavu, i canta ‘lli pastori, ‘ssa trasmissioni ‘lli raconta, ‘ll’ànima, daretu à i foca brusgendu in u fuculaghju caldu è mansuetu di a sciaminè. Sò luntani ‘ssi tempa, è u tempu corri sempri com’è u fiumiceddu, è da un angulu à l’altru, da un tighjali à un’anguidda piattata, corri corri lu fiumiceddu, è ùn si pianta mai.

Lasciate un cummentu ?

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.